Een medewerkster had al langere tijd last van haar arm en schouder en kon daardoor niet goed haar werk meer uitvoeren. Haar werkgever hield in haar ogen weinig rekening met haar fysieke beperkingen en verweet haar dat ze zich aanstelde. Dit griefde haar enorm.
De werkgever op zijn beurt vond dat zij te weinig deed om ander soort werkzaamheden op te pakken. Hij vond ook dat ze door haar geklaag en negatieve houding een wissel trok op de andere medewerkers.
De verwijten waren niet van de lucht, maar ze waren ook allebei moe van het vechten. Ze wilden allebei de werkverhouding beëindigen.
Het was met name zuur omdat ze in het verleden een goede vriendschapsband hadden en zelfs samen op vakantie gingen.
Bij mij aan tafel ging het alleen nog maar over de prijs van haar vertrek.
In de ogen van de medewerkster was zij slachtoffer en hij dader. In de ogen van de werkgever was hij slachtoffer en zij dader.
Wie heeft gelijk? Klopt het allebei? Is er nog een andere visie mogelijk?
